به نام خدا
در این پست میخو ام از مظلومیت مردهایی بنویسم که زن های قدر نشناش و ناشاکری دارن.
مرد های مهربونی که بدون هیچ چشم داشتی برای زن و زندگیشون زحمت میکشن و همیشه نادیده گرفته میشن!
مردهایی که ما زن ها به خودمون اجازه میدیم بدون در نظر گرفتن عواطفشون اونا رو با حرف های تلخ مون برنجانیم و همیشه هم حق به جانب باشیم که آره این منم که مظلوم واقع شدم، چون زنم!!!
همیشه بزنیم زیر گریه و همه چی را به نفع خودمون تموم کنیم!
چرا اشک های مرد مون را نمیبینیم؟فقط چون مثل ما نمیزنه زیر گریه؟چون تو دلش گریه میکنه؟
چرا ما زن ها اینقدر خودخواهیم؟
آخه این چه منطقی هست از ما زن ها که هرلحظه هرطور دوست داریم برخورد میکنیم و بعد میگیم ببخشید،حالم خوب نبود،دست خودم نیست و .
پس دل مردهامون چی میشه؟
مردی که تمام تلاشش برای زندگیشه،حقش کجای این زندگی است؟
کی قراره یه خنده جانانه و از ته دل داشته باشه؟
کی قراره براش جبران کنیم؟
کی قراره قدر بدونیم؟
ما زن ها چطور حساب و کتاب میکنیم که همیشه جلوییم؟که همیشه حق با ماست؟
.
.
.
.
خدایا ما زن های قدر نشناس و ناشاکر را ببخش و مراقب مرد زندگی مون باش.
درباره این سایت